ავთო ვარაზი მხატვრებსა და ინტელექტუალებს შორის 60-70-იან წლებში თითქმის ლეგენდად იყო ქცეული. სწორედ მისი ადამიანური და შემოქმედებითი ხიბლით იკვებებოდა გარემო, რომელშიც ჩაისახა ომის შემდგომი ნონკონფორმიზმის არაოფიციალური ხელოვნება. ამიტომ ქართველ შემოქმედთა უმრავლესობა, ვინც არაოფიციალურ ხელოვნებას ქმნიდა, მეტ-ნაკლებად მისგან იყო დავალებული. ავთო ვარაზი ცხოვრებასა და ხელოვნებაში უკომპრომისო იყო. ის იოლად აღწევდა თავს კლიშეებს. მისი ხელოვნება გამოხატავდა არა ნივთებს, არამედ კავშირებს მათ შორის, იგი ეძებდა არა ფერებს, არამედ ფერის მეტაფორულობას. ავთო ვარაზი არა მხოლოდ დიდი მხატვარი, არამედ დიდი ფსიქოლოგი იყო. თავის პორტრეტულ ფერწერაში ის ჩასწვდა ადამიანის მარტოობის დრამას, მის სიღრმისეულ ეგზისტენციას. იგი ერთ-ერთი იყო მათგან, რომელთა ცხოვრება და შემოქმედებაც ერთმანეთს ერწყმის. ავთო ვარაზი 1977 წლის მარტში გარდაიცვალა, ამავე წლის მაისში კი შედგა მისი ნამუშევრების გამოფენა ნიუ-იორკის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმში (MOMA), სადაც მისი ცნობილი ნამუშევარი – „ხარის თავი” ინახება.
