ნინო ლორთქიფანიძემ თბილისის სამხატვრო აკადემიის არქიტექტურის ფაკულტეტის დასრულების შემდეგ (1964) (პედაგოგები იყვნენ: არქიტექტორები – არჩილ ქურდიანი, ივანე ჩხენკელი, ტონი კალანდარიშვილი, მხატვრები: სერგო ქობულაძე, უჩა ჯაფარიძე, ვასილ შუხაევი) სწავლა გააგრძელა პრაღის ტექნიკური უნივერსიტეტში (1969). შემდეგ კი – ჰელსინკიში სახვითი ხელოვნების აკადემიაში, სადაც ფინელი სიურეალისტი მხატვრის იუჰანი ლინოვაარას მოწაფე იყო. 1972-1976 მუშაობს მოსკოვის საპროექტო ინსტიტუტ – გიპროთეატრში და მოსკოვის ნატალია საცის სახელობის ბავშვთა მუსიკალური თეატრის პროექტის თანაავტორია. 1980-90 წლებში სტროგანოვის ხელოვნებისა და ინდუსტრიის უნივერსიტეტის (მოსკოვი) აკადემიური ფერწერის პედაგოგი და პროფესორია.
ნინო ლორთქიფანიძის ფერწერას ახასიათებს სივრცის ახლებურ აღქმა, რეალური გეომეტრიული კანონების რღვევა; არარეალურ რაკურსები, სარკისებურ უჩვეულო სიბრტყეები. მის ნაწარმოებებში პრევალირებს პეიზაჟი, ნატიუმორტი, კომპოზიციები, რომლებშიც ავტორი შორდება მატერიალური ფორმის აღქმას და გადმოსცემს შინაგანი სამყაროს ინდივიდუალურ ხედვასა და ირაციონალურ განწყობას.
მხატვარს არაერთი პერსონალური თუ ჯგუფური გამოფენა ჰქონოდა მსოფლიოს სხვადასხვა წერტილში; საქართველო, რუსეთი, ფინეთი, ბელგია, პოლონეთი, ლონდონი, ჩეხეთი, შვეიცარია, ავსტრია, თურქეთი; პერსონალური გამოფენა ციურიხში (გალერეა Artefiz, 2002). მისი ნამუშევრები გამოფენილია საქართველოს (შ. ამირანაშვილის სახელობის ხელოვნების სახლემწიფო მუზეუმი, ხელოვნების სასახლე – კულტურის ისტორიის მუზეუმი) და სხვადასხვა ქვეყნების გალერეებსა და მუზეუმებში, კერძო კოლექციებში.