ეკა აბულაძე მხატვრების 90-იანელთა თაობის წარმომადგენელია. მოყოლებული 1990 წლიდან ის აქტიურად იფინება. ეკა აბულაძე, როგორც მხატვარი, შთაგონებას მეცნიერებაში ეძებს. მის მიერ შემოთავაზებული კოლექციები კონცეპტუალური სახელწოდებებითაა წარმოდგენილი: „ელემენტარული ნაწილაკები – სტანდარტული მოდელი”, „ელექტრომაგნეტიზმი“, „დიფრაქცია“, „სპექტრული დიაპაზონები“, „ანბანი, როგორც კაცობრიობის იდენტიფიკაცია“ და „ტრანსმუტაცია“ და სხვა. მიუხედავად იმისა, რომ აქ მეცნიერებაც და მხატვრობაც გნოსეოლოგიურ ხასიათს ატარებს და მათი აღრევა, ერთი შეხედვით, არ ღირს, ეკა აბულაძე ამ აღრევას ისე აკეთებს, რომ მაყურებელს არ აგრძნობინებს. ზოგიერთ გადაწყვეტილებას მხატვარი ინტუიტიურ დონეზე იღებს და „სამყაროს გავლით“ უფრო კონკრეტულ ხასიათს სძენს მას, ატარებს პიროვნულ-სუბიექტურ ხაზს. მხატვარი დაგროვილი ინფორმაციის გენერირებას ახდენს საკმაოდ თამამი, ფერადოვანი გეომეტრიული ლაქების საშუალებით და გამოხატავს იდეას, ძირითად არსს. მხატვრობის ოპტიკურ ყალიბში მოქცეული მატრიცა – სტრუქტურა განაპირობებს მისი ხელოვნების რაობას და ერთგვარად ხსნის მას შინაარსობრივადაც, მეტაფორულადაც, გადატანითი მნიშვნელობითაც, აღქმითაც და შემეცნებითაც.