ზაზა ბერძენიშვილმა 1975 წელს დაამთავრა იაკობ ნიკოლაძის სახელობის სამხატვრო სასწავლებელი. მას, როგორც XX საუკუნის ქართველი მხატვრების „ოთხმოციანელთა“ თაობის წარმომადგენელს, ქართულ თანადროულ მხატვრობაში სახისმეტყველების საკუთარი სისტემა შემოაქვს: ფერადი ფიგურატიული იდეოგრამები მისი მხატვრობის „ტექსტს“ ქმნის და ვარიაციულად მეორდება სხვადასხვა ფერწერული მოდელით. მხატვარი ფერით განსაცვიფრებელ ეფექტს აღწევს. ფერის გრადაციის შესაძლებლობის გამოვლენა და ჰარმონია კონტრასტით მხატვრის სტილის უპირატესობაა. მისი ზედმიწევნით ფაქიზი ფერწერა ესთეტიზმისა და დეკორატიულობის ორიგინალურ ვარიანტს გვთავაზობს. მისი შემოქმედება სამყაროსა და ადამიანის განუყოფელ ერთიანობას, მწუხარებისა და სიხარულის კანონზომიერ თანაარსებობას, ოცნებათა გარდუვალობას ჩვენი არსებობის ყველაზე სათუთ სიღრმეებს ეხება. ამიტომ მის მხატვრობაში სამყაროს აღქმის ნაივური მოდელი უცნაურად უკავშირდება უძველეს არქეტიპულ კოსმოგონიურ სისტემებს. მხატვრის შემოქმედება ზრდასრული ადამიანის ცდაა, შეინარჩუნოს და აღიდგინოს „ბავშვად ყოფნის“ ბედნიერება. მისი ნიუანსური ფერწერა ამ ბედნიერების იმიტაციის მოდელია და მას ბავშვობის თვალისმომჭრელი ელვარება ახლავს.
