ზურაბ ნიჟარაძემ თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემია 1955 წელს დაამთავრა. 1964-1971 წლებში იყო სამხატვრო აკადემიის ხატვის კათედრის პედაგოგი, 1982-1987 წლებში – რექტორი. იგი XX საუკუნის 50-იანელ მხატვართა მრავალმხრივ გამორჩეული თაობის წარმომადგენელია. თაობამ, რომელმაც პოლიტიკური რეპრესიებისა და მეორე მსოფლიო ომის გამო მძიმე ბავშვობა და ყრმობა გამოიარა, 50-იანი წლების დასასრულს უმნიშვნელოვანესი კულტურული პროცესები განავითარა ქვეყანაში. წარმოჩინდა ახალი მსოფლმხედველობა და ახალი მხატვრული მიდგომა, რაც არსობრივად უპირისპირდებოდა იმ დროს გაბატონებული სოციალისტური რეალიზმის პრინციპებს. ამ თაობის მხატვართა შორის ზურაბ ნიჟარაძის შემოქმედება ერთ-ერთი გამორჩეულია და ჟანრული, თემატური, დარგობრივი თუ ტექნიკის მრავალფეროვნებით ხასიათდება. მხატვარი ხანგრძლივი შემოქმედებითი მოღვაწეობის განმავლობაში დაუსრულებელ ძიებაშია. შემოქმედებითი გზის დასაწყისში პოეზიით გატაცებული მხატვრის სურათები ლირიზმითაა გაჯერებული. მომდევნო – 60-70-იანი წლების მხატვრობა უფრო კონკრეტული და დახვეწილია, გამოირჩევა პორტრეტული სახეების მრავალფეროვნებით. 80-იანი წლებიდან კი ზურაბ ნიჟარაძის შემოქმედებაში დიდი ყურადღება ეთმობა ზოგადი ხასიათის თემებს, ყოველდღიურში ფილოსოფიური საწყისის ძიებასა და სხეულის პლასტიკის ენას, მის მშვენიერებას, ფერითა და მოძრაობით შექმნილ ჰარმონიულ რიტმიკას. მისი ნამუშევრები დაცულია საქართველოს ეროვნულ მუზეუმში (თბილისი), თეატრის, მუსიკის, კინოსა და ქორეოგრაფიის მუზეუმში (თბილისი), მხატვართა კავშირში (თბილისი), ტრეტიაკოვის გალერეაში (მოსკოვი), რიო დე ჟანეიროს ნაციონალური გალერეაში (ბრაზილია), ლუდვიგის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმში (აახენი, გერმანია), აშშ-ის, საფრანგეთის, იტალიის, გერმანიის, შვედეთის, საბერძნეთისა და სხვა ქვეყნების კერძო კოლექციებში. ზურაბ ნიჟარაძე იყო შოთა რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო პრემიის ლაურეატი. 2013 წელს ხელოვნებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისთვის გადაეცა კულტურის სამინისტროს ჯილდო „ხელოვნების ქურუმი“.